این پایگاه خبری نوشت: بیشتر شاهدان بازار مشتاقانه منتظر برگزاری نشست آینده سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در الجزایر هستند.
اعضای اوپک قرار است در حاشیه برگزاری کنفرانس بین المللی انرژی الجزایر از پنجم تا هفتم مهرماه (بیست و ششم تا بیست و هشتم سپتامبر) یک نشست غیررسمی داشته باشند و در مورد فریز تولید و تثبیت بازار نفت گفت و گو کنند.
در حالی که صحبت از فریز تولید نفت تاکنون در مهار کاهش قیمت های نفت موثر بوده اما هر روز بیش از پیش از تاثیرگذاری نشست اوپک بر بازار جهانی نفت کاسته می شود، زیرا تقریبا همه تولیدکنندگان بزرگ نفت در جهان تاکنون در مسیر عکس عمل کرده و تا جایی که توانسته اند بر تولید نفت خود افزوده اند.
تولید نفت چهار تولیدکننده حاشیه خلیج فارس اوپک یعنی عربستان، عراق، امارات متحده عربی و کویت اکنون یا در بالاترین سطح قرار دارد یا نزدیک آن است.
هر چند دلایل این کشورها برای این تولید رکودوار متفاوت است اما برای هر یک از آنها افزایش تولید نفت یک راهبرد میان مدت تا بلندمدت است.
همزمان، تولید ایران نیز در ماه اوت (یازدهم مرداد تا دهم شهریور) به بالاترین سطح در پنج سال گذشته رسیده است.
تولید ایران که به دلیل تحریم های اقتصادی به شدت کاهش پیدا کرده و به یک میلیون بشکه در روز رسیده بود، با لغو تحریم های هسته ای در ژانویه گذشته (دی ماه ۱۳۹۴)، افزایش یافته است.
تهران قصد دارد تولید نفت خود را به سطح پیش از تحریم یعنی چهار میلیون بشکه در روز برساند. بنابراین در تهران از فریز تولید نفت خبری نیست.
تولید متوسط ۱۱ میلیون بشکه در روز روسیه در نیمه نخست ماه سپتامبر (یازدهم تا بیست و پنجم شهریور) تقریبا معادل بالاترین سطح تولید این کشور از اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی تاکنون است- و امکان افزایش دوباره آن تا پایان ماه سپتامبر وجود دارد. بنابراین سیاست نفتی این کشور نیز تاکنون مبتنی بر افزایش سطح تولید بوده است.
در این میان، تولید نفت نیجریه و لیبی- ۲عضو دیگر اوپک- به دلیل ناآرامی های داخلی کاهش یافته است و در صورت آرام تر شدن شرایط تولید آنها نیز افزایش می یابد.
در نیجریه، شرکت انگلیسی-هلندی «رویال داچ شل» در اوایل ماه سپتامبر (اواسط ماه مرداد) محدودیت های تولید در پایانه بانی (Bonny) واقع در منطقه دلتای نیجر را لغو کرد. شرکت آمریکایی «اکسون موبیل» نیز خود را برای از سرگیری صادرات نفت خام «کوا ایبو» که بهترین نفت نیجریه است آماده می کند.
بر اساس برآورد بلومبرگ، مجموع صادرات نفت خام کوا ایبو و بانی در سال گذشته میلادی به طور متوسط بیش از ۵۰۰ هزار بشکه در روز بود.
لیبی نیز در ۲ تا از سه پایانه بزرگ صادرات نفت این کشور یعنی «اس سایدر» و «راس لانوف» که از دسامبر سال ۲۰۱۴ (آذر ۱۳۹۳) غیرفعال بوده اند، مقرراتی را لغو کرده است که به شرکت های نفتی اجازه می داد بدون نقض قرارداد، صادرات نفت را متوقف کنند.
به گفته «مصطفی صنع الله» رئیس شرکت ملی نفت لیبی، این اقدام ممکن است تولید نفت این کشور را تا چهار هفته دیگر به ۲ برابر یا ۶۰۰ هزار بشکه در روز و تا پایان سال ۲۰۱۶ به ۹۵۰ هزار بشکه در روز برساند.
همچنین کشور غیراوپکی سودان جنوبی که تولید نفت آن پس از آغاز جنگ داخلی در سال ۲۰۱۳ بیش از یک دوم کاهش یافته و به ۱۳۰ هزار بشکه در روز رسیده، برای ازسرگیری تولید از میدان های واقع در منطقه نیل علیا در ماه اکتبر (دهم مهر تا دهم شهریور) برنامه ریزی کرده است.
هر سه این کشورها ممکن است تلاش کنند افزایش تولید را تداوم بخشند زیرا مشکلات سیاسی مهم آنها همچنان پابرجاست.
البته خسارت وارد شده به زیرساخت های تولید و حمل و نقل نفت در لیبی و سودان جنوبی هنوز به طور کامل ارزیابی نشده است. اگر خسارات از آنچه انتظار می رود، بیشتر باشد ممکن است این کشورها نتوانند به هدف خود دست پیدا کنند؛ گرچه نسبت به وضعیت چند ماه پیش، چشم انداز بهتری برای تولید نفت در پیش دارند.
آژانس بین المللی انرژی (ای.ایی.ای) و اوپک هفته گذشته برآورد ماه اوت خود در مورد تقاضای جهانی نفت در سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ را اصلاح و پیش بینی کردند آهنگ رشد آن کاهش می یابد.
آژانس بین المللی انرژی اعلام کرد کاهش آهنگ رشد تقاضای جهانی نفت همراه با افزایش روزافزون مازاد عرضه به معنی این است که دستکم تا پایان نیمه نخست سال ۲۰۱۷ میلادی مازاد عرضه نفت در بازارهای جهانی از بین نمی رود.
این آژانس از کاهش نرخ رشد تقاضای جهانی نفت در سه ماهه سوم سال ۲۰۱۶ میلادی سخن راند و این پیش بینی را به سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ نیز تسری داد.
اوپک نیز در گزارش ماه سپتامبر با پیش بینی کاهش نرخ رشد تقاضای جهانی نفت در سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷، مقدار تقاضای جهانی نفت در این دو سال را به ترتیب ۹۴ میلیون و ۲۷۰ هزار و ۹۵ میلیون و ۴۲۰ هزار بشکه در روز برآورد کرد.
قیمت نفت خام وست تگزاس اینترمدیت آمریکا در مقایسه با رکورد تقریبا ۵۲ دلاری آن در اوایل ماه ژوئن (اواسط خرداد گذشته) ۱۶ درصد کاهش پیدا کرده است. با توجه به منحنی پیش بینی شده برای نفت خام آمریکا، قیمت آن تا سال ۲۰۱۹ نمی تواند به سطح ۵۲ دلار در هر بشکه برسد.
اگر نشست غیررسمی اوپک در الجزایر بدون دستیابی به یک توافق پایان پذیرد، دوره طولانی ارزانی نفت طولانی تر می شود. البته انتظار نمی رود بازیگران مهم این نشست اقدام چشمگیری در این زمینه انجام دهند، به ویژه آنکه هزینه تولید نفت آنها هنوز در جهان کمترین است و امکان تحمل ارزانی نفت برای بیرون کردن سایر رقبا از بازار وجود دارد.
اقدام پیشین به منظور فریز تولید نفت در نشست هفدهم آوریل (بیست و نهم فروردین) دوحه، در پی مخالفت عربستان به بهانه خودداری ایران از پیوستن به این طرح ناکام ماند.
خودداری ایران از پیوستن به این طرح به این دلیل بود که قصد داشت با لغو تحریم های هسته ای، تولید نفت خود را به سطح پیش از تحریم برساند و سهم از دست رفته بازار خود را بازپس گیرد.
۲۲۴۳۵